ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ... ΕΝΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΟ ΠΙΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΠΟΤΕ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΔΕΡΝΕΙ ΑΒΟΥΛΟ ΑΝΑΜΕΣΑ...

Στη Σοσιαλθολούρα και τον Πατριδοαχταρμά. Πρόκειται για δυο λογικές που επιχειρούν να προσεγγίσουν ή πιο σωστά να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις. 

Αν έχετε κι άλλη απορία μετά από αυτό ελάτε να σας τη λύσουμε... Διαφορετικά μπορείτε να συνεχίσετε να ασχολείστε με την αρλουμπολογία των ΑντωνοΒαγγέληδων και των ΤσιπροΚουβαλητάδων.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η κάθε μια για τον εαυτό της χειροκροτεί και ενδεχομένως αυτοθαυμάζεται, για την υποτιθέμενη νηφαλιότητα στον τρόπο της προσέγγισης, και το μόνο που τελικά δεν διακρίνει καμία από τις δυό, είναι ότι και με τις δυο γελάνε οι χορογράφοι του πιο επικίνδυνου σεναρίου που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Ο πατριδοαχταρμάς, είναι γέννημα της νέας εποχής. 

Στο πολιτικό επίπεδο εκφράζεται μέσα από την πασίγνωστη πλέον «αντιμνημονιακή» καρικατούρα.  

Η κοινωνική του βάση είναι δυνάμεις που ξαφνικά αφυπνίστηκαν, και που θεωρούν ότι η πολιτική ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα με τη δική τους πολιτική αφύπνιση, και πως οτιδήποτε την αφορά, ξεκίνησε μετά από την ημέρα που το εθνικό όνειδος με το πατσαβουρόχαρτο, παρέδιδε με φόντο το Καστελόριζο τα κλειδιά για την εθνική κυριαρχία της χώρας.

Και οι νεοφώτιστοι πολιτικοί του ηγέτες, είναι... 

Φιλόδοξοι πολιτικοί κομπογιαννίτες, που επιχειρούν να καπηλευτούν αυτή τη «φούσκα» της γιαλατζή πολιτικοποίησης, προκειμένου να συμμετάσχουν στη νομή της πολιτικής εξουσίας.

Η αλήθεια ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με την κυρίαρχη λογική αυτού του πολιτικού συνονθυλεύματος.

Το μνημόνιο δε γέννησε την πολιτική.

Το μνημόνιο είναι καρπός συγκεκριμένων πολιτικών και συγκεκριμένης ενότητας συμφερόντων.

Και ως εκ τούτου δεν μπορεί να νοηθεί συνεπής αντιμνημονιακή πάλη, αν αυτή η πάλη δεν επεκτείνεται στην καρδιά αυτών των πολιτικών και της συγκεκριμένης ενότητας συμφερόντων με στόχο την ανατροπή τους.

Συμπέρασμα: 

Παρά την όποια επικοινωνιακή και πρόσκαιρη δημοφιλία του, το «αντιμνημονιακό» πολιτικό προφίλ των νεόκοπων της πολιτικής σκέψης, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αντιπαρατεθεί στα σοβαρά απέναντι σε μια συνολική πολιτική, που οι σχεδιαστές της ξέρουν να πετάνε καρότα στους αφελείς, διότι είναι αποφασισμένοι να κρατούν σφιχτά στο χέρι το μαστίγιο χαλιναγώγησης των λαών, στις διαδρομές που χάραξαν για λογαριασμό τους.

Η σοσιαλθολούρα από την άλλη μεριά...

Έχει την ικανότητα και την πολιτική εμπειρία να διακρίνει την παραπάνω αδιαμφισβήτητη αλήθεια. 

Ο αυτοεγκλωβισμός της όμως σε ιδεολογήματα που αφυδατώνουν την πραγματική ιδεολογία από το ουσιαστικό περιεχόμενό της, την εμποδίζει να διακρίνει πως πέρα από τη θεωρητική των πραγμάτων προσέγγιση, υπάρχει και συγκεκριμένος σχεδιασμός του πολύ καλά και επιτελικά οργανωμένου αντιπάλου, που ούτε απλοϊκός είναι, ούτε επιφανειακά και με γενικολογίες αντιμετωπίζεται.

Απότοκος αυτής της λογικής, είναι η απροθυμία της να διακρίνει τον κατοχικό χαρακτήρα των εφαρμοζόμενων πολιτικών, και θεωρεί ότι η ταξική των πραγμάτων προσέγγιση, έχει θεωρητικά τουλάχιστον «εξαντλήσει» το θέμα.

Αυτή η άρνηση δεν είναι τυχαία. Η ταξική μονομέρεια στην προσέγγιση των εξελίξεων, που παραβλέπει το συνολικότερο σχεδιασμό που ανέδειξε ως κυρίαρχες συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, οδηγεί στον εξής απλουστευτικό συλλογισμό:

«Αν αποδεχτώ ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται έχουν κατοχικό χαρακτήρα, τότε οφείλω να δημιουργήσω ή να αποδεχτώ την ανάγκη συγκρότησης «αντικατοχικού μετώπου» στο οποίο αντικειμενικά θα πρέπει να συμμετέχουν και τμήματα της αστικής τάξης και ορισμένων πολιτικών της εκφραστών».

Αυτός είναι και ο λόγος, που παρά την καθολικά δικαιωμένη πολιτική, την κρίσιμη πολιτική στιγμή οδηγήθηκε σε ολέθρια λάθη τακτικής πολιτικής διαχείρισης.

Συμπέρασμα: 

Η ταξική μονομέρεια στην προσέγγιση των εξελίξεων, οδηγεί με τη σειρά της σε έναν ημιτελή προσδιορισμό και της κατεύθυνσης που οφείλει να έχει και η επιζητούμενη λύση.

Το επιχείρημα – αυταπάτη που τροφοδοτεί αυτή τη λογική λέει το εξής:

Τέτοια μέτρα δεν εφαρμόζονται μόνο στην Ελλάδα του μνημόνιου. Εφαρμόζονται και σε καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης που δεν είναι ενταγμένες σε κάποιο μνημόνιο. Επομένως η γενική αντικαπιταλιστική πάλη είναι επαρκής για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και φυσικά αυτή η ταξική μονομέρεια, εμποδίζει τους πρωταγωνιστές της να ανακαλέσουν στη μνήμη τους, πως οι κατοχικές πολιτικές όποτε και με όποιον τρόπο εφαρμόστηκαν, δεν τροποποίησαν το χαρακτήρα της κυρίαρχης αντίθεσης ως προς την ουσία του. Τροποποίησαν όμως δραστικά τους τρόπους άσκησης της εξουσίας, και κυρίως επέβαλαν ακραίες επιλογές διαχείρισης που δεν αποσκοπούσαν απλά στην ιδιοποίηση μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας αλλά στο απόλυτο πλιάτσικο του πραγματικού πλούτου των κοινωνιών.

Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια αναφορικά με τα τεκταινόμενα???

Έχουμε τονίσει κατ επανάληψη δυο πράγματα και οι εξελίξεις όσο και οι κατευθυνόμενοι χειρισμοί, μας έχουν δικαιώσει απόλυτα. Ποια είναι αυτά:

1. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως θέατρο εφαρμογής πειραματικών πολιτικών, με την απόλυτη συνέργεια δωσίλογων και προσκυνημένων από το πολιτικό σύστημα, και η απώτερη επιδίωξη ήταν  η γενίκευση αυτών των πολιτικών τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε πλανητικό επίπεδο, στα πλαίσια ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών, αλλά και ενός προγράμματος εκτεταμένης πολιτικής ανασύνταξης.

2. Ο πραγματικός τους στόχος, δεν είναι ο «χάρτινος πλούτος» (χρήμα) που κόβουν οι μηχανές. Τις μηχανές τις έχουν, και όποτε αποφασίσουν να τις βάλουν στην πρίζα, δε θα διστάσουν να το κάνουν προκειμένου να «κόψουν» «χάρτινο πλούτο».

Αυτό το οποίο στην πραγματικότητα εποφθαλμιούν, είναι τον πραγματικό πλούτο των εθνών, και αυτόν μόνο με κατοχή και με κατακτημένα έθνη μπορούν να τον υφαρπάξουν.

Αυτή η αλήθεια είναι που γέννησε και που ακόμη συντηρεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στον πλανήτη…

Και στο απόηχο αυτής της αλήθειας, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η επικαιροποιημένη εκδοχή του κρατικού υπερδανεισμού.

Ας το πούμε λοιπόν απλά και ξεκάθαρα:

Ο κρατικός δανεισμός και τα μνημόνια υποτέλειας, συνιστούν κατοχικά εργαλεία για να βάλουν στο χέρι τον πραγματικό πλούτο των λαών και όχι μόνο την «υπεραξία της εργατικής δύναμης».

Εκείνοι που συντήρησαν τη Σημιτική φούσκα τα προηγούμενα χρόνια, είναι οι ίδιοι που μόλις μύρισε πετρέλαιο στο Αιγαίο επέβαλαν μνημόνια και προσκυνημένους πολιτικούς.

Δικαιωθήκαμε λοιπόν ναι ή όχι???

Πάρτε και την απόδειξη, όσοι δύσπιστοι και αμετανόητα αφελείς, τόσο της «αντιμνημονιακής» όσο και της παραδοσιακής σοσιαλθολούρας:

Ταμείο χρυσού για το χρέος... Το γερμανικό σχέδιο σταθεροποίησης της ευρωζώνης ύψους €2,3 τρισ. 

Σχέδιο σταθεροποίησης ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, με αντάλλαγμα να δώσουν το χρυσό τους και άλλους εθνικούς θησαυρούς για τη βοήθεια που θα λάβουν οι χώρες της περιφέρειας, φαίνεται να κερδίζει έδαφος στην ευρωζώνη. Όρος για να συμμετάσχει οποιαδήποτε χώρα θα είναι να δεσμεύσει περιουσιακά στοιχεία ίσα με το 20% του χρέους της ως εγγύηση. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να είναι είτε χρήματα ή χρυσός.

Αν έχετε κι άλλη απορία μετά από αυτό ελάτε να σας τη λύσουμε...

Διαφορετικά μπορείτε να συνεχίσετε να ασχολείστε με την αρλουμπολογία των ΑντωνοΒαγγέληδων και των ΤσιπροΚουβαλητάδων.