ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΟΥ "ΧΡΥΣΟΥ" ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΙΛΑ

Το σημερινό επεισόδιο με πρωταγωνιστή το στέλεχος της «χρυσής Αυγής» δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι μέρος μιας συνολικότερης στρατηγικής που είχε πολύ συγκεκριμένες επιδιώξεις, και τις οποίες σ αυτό το άρθρο θα επιχειρήσουμε να τις αναδείξουμε και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

ΜΜΕ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΦΡΙΛΑ:

Πιστά στο ρόλο και τη διαχρονική αποστολή τους τα ΜΜΕ, δεν απέφυγαν ούτε και αυτή τη φορά τον πειρασμό να αναδείξουν ως κυρίαρχες, τις «εμπορικές» τηλεοπτικά πλευρές από το επεισόδιο που διαδραματίστηκε στον Αντένα, με πρωταγωνιστή τον παληκαρά της «Χρυσής Αυγής» σε βάρος της Κανέλλη και της Δούρου.

Πιστή στις συνήθειές της και η …καφρίλα που ακολούθησε... 

Η καφρίλα που υποβόσκει ανάμεσά μας, και που με αφορμή τη δικαιολογημένη αποστροφή της κοινωνίας στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, επιχειρεί να αναγνωρίσει ρόλο τιμητή και αυτόκλητου τιμωρού σε κείνους που δε στοχοποιούν την παρεκτροπή και τον πολιτικό ξεπεσμό, αλλά με πρόφαση αυτά, επιχειρούν να δολοφονήσουν την ίδια τη Δημοκρατία.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ:

Η συμπεριφορά του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στην πρωινή εκπομπή του Αντένα, δεν αποτελεί μεμονωμένο ούτε «ατυχές» περιστατικό, και φυσικά δεν είναι αποσυνδεδεμένη από τη γενικότερη πολιτική κουλτούρα αυτής της οργάνωσης, που ούτε από το πουθενά εμφανίστηκε, ούτε απροσδιόριστη είναι η κατεύθυνση της διαδρομής της.

Το γνωστό πλέον (και ανορθόγραφο ακόμη και εκφραστικά) «εγέρθητο»… 

Η ζωγραφισμένη απέχθεια στο ύφος των εκπροσώπων της κατά τις δημόσιες εμφανίσεις τους… 

Οι συμπεριφορές όπως αυτή στην τηλεοπτική εκπομπή κ.ά…. 

Δεν απεικονίζουν τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του μέσου πολίτη απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που μισεί την κοινωνία και στοχοποιεί το λαό. 

Αυτό που εκπέμπουν, είναι πολιτικό μίσος. Μίσος για τον αντίλογο. Μίσος για την κριτική. Μίσος για οτιδήποτε δε συμφωνεί και δεν ταυτίζεται απόλυτα με την πολιτική λογική τους.

Πρόκειται για μια στάση, που δε στοχοποιεί την πολιτική αθλιότητα, αλλά την πολιτική διαφορετικότητα συλλήβδην και άκριτα.

Πρόκειται για μια στάση, που δε στοχοποιεί την αδιαμφισβήτητη πολιτική ενοχή, αλλά την πολιτική αντιπαράθεση συλλήβδην και άκριτα.

Και επειδή έτσι είναι τα πράγματα, είναι πραγματικά επικίνδυνη και κατάπτυστη η στάση ορισμένων τηλεοπτικών αναλυτών και δημοσιογραφίσκων, που επιχειρούν μια ύποπτη όσο και ύπουλη απόπειρα συμψηφισμού αυτών των συμπεριφορών με εκείνες της αποδοκιμασίας των πρωταγωνιστών του μνημονίου και των Εφιαλτών των εθνοκτόνων αποφάσεων και νομοθετημάτων.

Η λαϊκή αποδοκιμασία στοχοποίησε και καλά έκανε τους άθλιους και τους ελεεινούς.

Η χειροδικία στο τηλεοπτικό στούντιο στοχοποίησε την αντίθετη άποψη και την ίδια τη δημοκρατία.

Δεν έχει λοιπόν καμία αντικειμενική υπόσταση αυτός ο ύπουλος και κατευθυνόμενος συμψηφισμός.

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΗΣΕ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»:

Για την ακρίβεια το γέννησε ο βιασμός της δημοκρατίας, στα χέρια εκείνων που στο όνομά της επιχείρησαν να δικαιολογήσουν και να νομιμοποιήσουν κορυφαία πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά εγκλήματα.

Το γέννησε η «δημοκρατία» που δεν τιμώρησε τους πολιτικούς αγύρτες που ρούφηξαν αδίστακτα το μεδούλι αυτής της κοινωνίας.

Το γέννησε ο «νομικός πολιτισμός» αυτής της «δημοκρατίας» που χαριεντίζεται με το πολιτικό και το εθνικό έγκλημα κάθε μορφής.

Το γέννησε ο υποκριτικός «ανθρωπισμός» αυτής της «δημοκρατίας» που κλείνει τα μάτια στον εφιάλτη της δολοφονικής λαθρομετανάστευσης, και τα ανοίγει μονάχα για να αμπελοφιλοσοφίσει ως προς τα ανθρωπιστικά της χαρακτηριστικά, με τρόπο προκλητικό απέναντι σε μια κοινωνία που μετρά πλιάτσικο και δολοφονημένους.

Το γέννησαν τα χάρτινα «θέσφατα» αυτής της «δημοκρατίας», που καθημερινά περιθωριοποιούσαν και στοχοποιούσαν την κοινωνία ολόκληρη, ταμπουρωμένοι στην ασυλία του φαύλου πολιτικού συστήματος που ταύτισαν αυθαίρετα με την πραγματική δημοκρατία, μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσουν τον απροκάλυπτο βιασμό και τη δολοφονία της.

Το γέννησαν οι ατιμώρητοι προδότες αυτής της «δημοκρατίας» που εμπορεύτηκαν, εθνική αξιοπρέπεια, πατρίδα, εθνική ταυτότητα, εθνική κυριαρχία κλπ κλπ κλπ.

Το γέννησε με δύο λόγια αυτό που βάφτισαν «δημοκρατία» και που στην ουσία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το νόθο μπαστάρδι που προέκυψε, μετά από το διαχρονικό βιασμό της.

ΕΙΝΑΙ Η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ???

Δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι παρά τις συστηματικές προσπάθειες να εμφανιστεί ως δύναμη κατ εξοχήν αντισυστημική.

Δεν αποτελεί παράγοντα ικανό να αντιπαλέψει το σύστημα, ακριβώς γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του και αναγκαίο συμπλήρωμα στους πολιτικούς του σχεδιασμούς.

Η παρουσία της «τρομάζει» τους κομπάρσους του πολιτικού συστήματος, αλλά όχι το ίδιο το σύστημα αυτό καθ εαυτό, που και τη χρειάζεται και ξέρει να τη χρησιμοποιεί με τον καταλληλότερο τρόπο.

Το ελκυστικό προφίλ που επεχείρησε να οικοδομήσει με άξονες τη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα, ομολογουμένως λειτούργησε καθοριστικά για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους.

Είναι ο ζωτικός χώρος που κατέλαβε, από ένα σύστημα που παραιτήθηκε από το ρόλο του για να  της τον εκχωρήσει, και από ένα τσούρμο αφελείς της πολιτικής δημοκρατίας που απεραντολογούσαν μιλώντας για τα δικαιώματα του βιαστή και του δολοφόνου, αντί να συναισθανθούν τη μεγάλη τους ευθύνη απέναντι σε μια κοινωνία που δεινοπαθεί και δολοφονείται ανεξέλεγκτα.

Αυτό το κομμάτι όμως, δε της το παραχώρησε η Δημοκρατία αλλά το βιασμένο μπαστάρδι της. 

Αυτό που επεχείρησαν να «πουλήσουν» ως δημοκρατία οι τενεκέδες της πολιτικής που βλέπουν - χωρίς να ντρέπονται για την κατάντια τους – να κυκλοφορούνανάμεσά μας ατιμώρητοι οι Πάγκαλοι, οι Σημίτηδες, οι Παπανδρέου, οι Παπακωνσταντίνου, οι Βενιζέλοι, οι Σαμαράδες και οι λοιποί.

Η «Χρυσή Αυγή» λοιπόν, και από τη στάση της, και από τη φυσιογνωμία της, αλλά και από τη συνολική της πολιτική συγκρότηση, δεν μπορεί να είναι και δεν είναι η απάντηση σ αυτό τον ξεπεσμό.

Δεν στοχοποιεί το μπαστάρδι της δημοκρατίας αλλά την ίδια τη δημοκρατία συθέμελα…

Δε στοχοποιεί τους πρωταγωνιστές της πολιτικής εκτροπής αλλά επιδιώκει να τη γενικεύσει αυτή την εκτροπή, στοχοποιώντας τη δημοκρατία…

Δεν μπορεί να αναδειχτεί σε τιμωρό των χορογράφων γιατί με τρόπο κοντόφθαλμο στοχοποιεί τα ανδρείκελα και όχι την ίδια τη χορογραφία.

Δεν μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή που θα καταργήσει τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος που βιάζει τη δημοκρατία και την κοινωνία καθημερινά, διότι απέναντι στην πραγματική δημοκρατία διακατέχεται από ανίατη πολιτική αλλεργία.

Δεν μπορεί επομένως να αποτελέσει το άρμα της φυγής της κοινωνίας προς τα μπρος, γιατί απλούστατα αυτό που νοσταλγεί, είναι τα πέτρινα χρόνια που την αλυσόδεσαν.

ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΙΜΩΡΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ???

Φυσικά και έχει. Η τιμωρία όμως πρέπει να είναι ασυμβίβαστη, πρέπει να είναι παραδειγματική, και πρέπει να είναι άμεση για τους πρωταίτιους της καταστροφής της.

Η τιμωρία ωστόσο, δεν είναι ο τελικός ή ο αποκλειστικός σκοπός, αλλά το ασφαλέστερο μέσο που είναι ικανό να εγγυηθεί μια πραγματικά διαφορετική πορεία για τον τόπο.

Οι βιαστές της δημοκρατίας πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, και στη θέση του εξαμβλώματος που κατασκεύασαν, να τοποθετήσουμε την πραγματική δημοκρατία με το λαό πρωταγωνιστή και καταλύτη.

Οι εκχωρητές της εθνικής αξιοπρέπειας, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, και το αντίδοτο στην εθνική μειοδοσία τους, θα πρέπει να είναι μια περήφανη πατρίδα με ένα λαό λεύτερο και όχι δεσμώτη στην ερειπωμένη γη του.

Οι εμπορίσκοι της εθνικής ταυτότητας και της εθνικής αξιοπρέπειας, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, και το εθνοκτόνο μπαστάρδι που κατασκεύασαν πρέπει να γκρεμοτσακιστεί από ένα λαό περήφανο με δημοκρατία και αξιοπρέπεια πάνω στη γη του. Σε μια πατρίδα που θα ξέρει να τον αγαπά και θα θεωρεί τιμή του να την προστατεύει.

Ε… αυτός λοιπόν ο τιμωρός, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και φορέας ενός κηρύγματος μίσους, που θα διαχέεται στην κοινωνία γενικά και θα τροφοδοτεί την αποσύνθεσή της.

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ???

Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό και δεν αποτυπώνεται με όρους πραγματικούς αν αποδοθεί – πράγμα που κάποιοι ήδη επιχειρούν – στο όποιο ψυχογράφημα του πρωταγωνιστή της. Είναι μέρος μιας συνολικότερης στρατηγικής που είχε πολύ συγκεκριμένες επιδιώξεις:

1. Την ένταση της πόλωσης γύρω από την πολιτική της παρουσία, με στόχο την ουσιαστική συσπείρωση του όποιου σκληρού πυρήνα διαθέτει στην κοινωνία, και που είναι φυσικά διαφορετικός από το σύνολο των ψηφοφόρων της.

2. Την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών ικανοποίησης γιατί «κάποιος έδειρε τους αλήτες τους πολιτικούς» που πλανιέται στα χαμηλής πολιτικοποίησης στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Το τελευταίο πράγμα βέβαια που θα σκεφτούν όλοι αυτοί είναι πως οι πραγματικοί πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν στον ξεπεσμό του πολιτικού συστήματος, δεν είναι η μαρίδα με τη Δούρου και την Κανέλλη, αλλά εκείνοι που δεν τολμά ή δε θέλει να βάλει στο χέρι η «Χρυσή Αυγή».

3. Την ενεργοποίηση συγκεκριμένης ποιότητας αντανακλαστικών που θα οδηγήσουν σε εκτεταμένη κοινωνική βεντέτα, σε επικίνδυνη πολιτική πόλωση που μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, και την Ελληνική κοινωνία σε εμφυλιοπολεμικό διχασμό.

Ας αναρωτηθούν λοιπόν όλοι εκείνοι που επεχείρησαν τον άθλιο συμψηφισμό του σημερινού περιστατικού, με τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των πολιτικών της υποταγής, καθώς και όλοι αυτοί που βιάστηκαν να χειροκροτήσουν το σημερινό ανδραγάθημα, για το ποιόν πραγματικά εξυπηρετούν ανάλογες εκδηλώσεις.

Το λαϊκό δίκιο???

Τη λαϊκή αγανάκτηση???

Τη δικαιολογημένη κοινωνική αποστροφή στο ελεεινό και τρισάθλιο πολιτικό σύστημα???

Ή μήπως όλους εκείνους που καιροφυλακτούν να επενδύσουν στα επικίνδυνα φαινόμενα του εμφυλιοπολεμικού εθνικού διχασμού με ότι αυτό σημαίνει για την επόμενη μέρα???