Η ΑΛΕΚΑ Ο ΜΗΤΣΟΣ ΤΟ ΠΑΠΟΡΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΕΛΟΣ

Το δίδυμο της συμφοράς ξαναχτύπησε. Και ο μεν ένας ασχολείται με την αγαπημένη του συνήθεια, που είναι η απαρίθμηση των «τεχνικών προδιαγραφών» του ανθρώπινου δυναμικού που ρίχνεται σε μια «πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα»...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η δε άλλη καταπιάνεται με τη δική της αγαπημένη συνήθεια, που εξαντλείται στα «βαφτίσια» της οριακής κατάστασης που βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία. Για το μπαγιόκο όμως, δεν κάνει κουβέντα κανείς.

Ο «ένας» δεν είναι άλλος από τον γνωστό και διαχρονικό υποβολέα τεχνικών προδιαγραφών, που εν είδει μιας ιδιότυπης εργολαβίας, απαντά επαναλαμβανόμενα εδώ και κάμποσες δεκαετίες στο ερώτημα:... 

«Τι είναι και πως πρέπει να φέρεται ένας καλός κομμουνιστής». 

Μιλάμε για το Δ. Γόντικα το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που με μακροσκελέστατο άρθρο του στο σημερινό Ριζοσπάστη, λέει πολλά – χωρίς επί της ουσίας να λέει τίποτε – ίσως γιατί μετά από κάμποσο καιρό θα πρέπει να έχει έτοιμο υλικό προκειμένου να ξαναπεί τα ίδια ακριβώς πράγματα, για να κυλάνε τα χρόνια και να ‘χουμε κάτι να λέμε, έτσι για να μη μένουμε άφωνοι.

Η «άλλη» είναι η γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία ομολογουμένως λέει - με δικό της άρθρο - κάμποσα για το χαρακτήρα και την ταυτότητα αυτής (της κρίσης), σ ένα ιδιότυπο στοίχημα που επιμένει να πρωταγωνιστεί, πιθανότατα με αντίπαλο τον εαυτό της, γοητευμένη από την αυστηρότητα της περιγραφής των πραγμάτων και τον καταστάσεων, σε μια εποχή που τόσο τα πράγματα όσο και οι καταστάσεις χαρακτηρίζονται από ανεξέλεγκτα… γεννητούρια.

Ωστόσο, τόσο ο «ένας» όσο και η «άλλη», δείχνουν να μην έχουν συνειδητοποιήσει τα αυτονόητα που συμβαίνουν σ αυτή τη ζωή. Εν προκειμένω δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται επαρκώς τρία τουλάχιστον πράγματα:

Μπορεί αυτοί να ασχολούνται ακόμη με το τελετουργικό της «βάπτισης» ενός συστήματος που δολοφονεί, αλλά το βαφτιστήρι πλέον μεγάλωσε βρικολάκιασε και δε χωρά πια στην κολυμπήθρα που επιμένουν πεισματικά να το βουτήξουν.

Το τέρας δεν έχει ανάγκη από νονούς για ν αποκτήσει ταυτότητα.

Την ταυτότητά του τη γράφει καθημερινά και ανεξίτηλα με το αίμα των θυμάτων του, κι αυτό που χρειάζεται, δεν είναι μια γραφική νονά, αλλά κεφαλοκυνηγούς που θα είναι αποφασισμένοι να δράσουν, να το κυνηγήσουν, να το εκτελέσουν πριν δολοφονήσει αυτό εκατομμύρια ανθρώπους της δουλειάς στο επικίνδυνο διάβα του.

Ο επιτυχημένος λοιπόν εκτελεστής, δεν κρατά στο χέρι του το λάδι επιμένοντας να βαφτίζει ατελεύτητα το δολοφονικό έκτρωμα. Φροντίζει να κρατά το πιστόλι με το οποίο θα το εκτελέσει.

Το δεύτερο αυτονόητο που ξεχνούν οι «νουθετούντες» την κοινωνία, είναι πως το ίδιο το ΚΚΕ δε γεννήθηκε χθες, αλλά όπου νάναι συμπληρώνει έναν ολόκληρο αιώνα ιστορίας.

Έχουν άραγε σταθμίσει απολογιστικά το αποτέλεσμα αυτής της ιδιότυπης επιμονής για την διαρκή παρέμβαση στο DNA των μελών και των στελεχών του???

Έχουν άραγε συνυπολογίσει πως αν αυτή η κατά τα λοιπά θεμιτή παρέμβαση στο DNA «επαναστατικών προδιαγραφών» αποσυνδέεται από τη στοχευμένη δράση, τότε πάντα ο πανδαμάτωρ χρόνος της βιολογικής φθοράς, θα αφανίζει το «παρασκεύασμα», και ..φτου κι απ την αρχή χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα στη ζωή και στην ιστορία???

Το τρίτο αυτονόητο που ξεχνούν, και που ταυτόχρονα μισούν όποιον επιχειρεί να τους το θυμίσει, είναι πως ο πολιτικός αγώνας, δεν είναι μάχη καθορισμού προδιαγραφών και ονοματοδοσίας δεδομένων.

Είναι δράση με συγκεκριμένη ατζέντα, με οριοθετημένο πολιτικό σχεδιασμό, και με επεξεργασμένο επιχειρησιακό σχέδιο.

Σ αυτή τη διαδρομή, υπάρχει αφετηρία, υπάρχουν εμπόδια που στη διαδρομή θα πρέπει να καταρριφθούν, υπάρχει η ανάγκη τόνωσης του ηθικού των μαχητών, αλλά και εναλλακτικές διαδρομές για να φτάσει κανείς στον τελικό στόχο.

Σε αυτή τη δράση, η προβλεψιμότητα έχει τη δική της μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη αξία, όταν τα συμπεράσματα που εξασφαλίζει γίνονται στα χέρια του μαχητή πρόκληση για να βρει τους τρόπους που θα τον καταστήσουν ικανό να ακυρώσει στην πράξη την αρνητική τους επίδραση, και όχι άλλοθι για να τα επικαλείσαι διαρκώς κρύβοντας πίσω από αυτά την πολιτική και επιχειρησιακή σου ολιγωρία.

Ποιος σου είπε λοιπόν βρε έρμε Μήτσο, ότι η εργατική τάξη είναι κάτι στατικό που θα σε περιμένει να ολοκληρώσεις το ιδεολογικό ρετούς επάνω της, για να καταστεί έτοιμη για τα πολλά και τα σπουδαία που δικαιωματικά της ανήκουν???

Ποιος σου είπε βρε φιλοσοφημένε στοχαστή των προδιαγραφών, πως η εργατική τάξη δεν αποτελείται από ανθρώπους που εκτός από νουθεσία, έχουν ανάγκη και από έμπνευση, αλλά και από πολιτική κερδοφορία για να μπορούν να δίνουν οι ίδιοι περιεχόμενο και ειδικό βάρος στην αποτελεσματικότητα των αγώνων τους???

Από πού διάολο συμπέρανες ότι τα μέλη και τα στελέχη που σε ακολουθούν, έχουν ανάγκη μόνο από ντοπάρισμα στο όνειρο για να έχουν αποτελεσματική πολιτική δράση, πολύ δε περισσότερο που στο μοναδικό όνειρο στο οποίο μπορείς να τα παραπέμψεις, είναι στον εφιάλτη της κατάρρευσης, την ίδια στιγμή που δε φροντίζεις να ζωντανέψεις μπροστά τους με τρόπο πρακτικό και με συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς το βάσιμο μιας πολιτικής ελπίδας???

Πόσα χρόνια τούρκικα θα πρέπει να περάσουν για να καταλάβεις, πως ο ηρωϊσμός των μελών και των στελεχών και κατ επέκταση της τάξης και της κοινωνίας ολόκληρης, δεν είναι οι χωρίς αντίκρυσμα ηρωισμοί του ρομαντικού «επαναστάτη» που απεργεί μόνο και μόνο για να εισπράξει την απόλυση με τίμημα τη συμμετοχή του σε μια «παρέλαση» - που εσύ βαφτίζεις αγώνα - στο κέντρο της Αθήνας???

Κι άντε και έφτιαξες έναν «στρατό» τέτοιων προδιαγραφών, άντε και να υποθέσουμε ότι η βιολογική φθορά σταματά να υφίσταται και η διαρκής προσπάθειά σου στέφεται με απόλυτη επιτυχία, τι διάολο θα τον κάνει αυτό το στρατό μια ηγεσία φοβική και άτολμη που παραδέρνει στα ιδεολογήματα απρόθυμη για στοχευμένες πολιτικές συγκρούσεις???

Τι θα τον κάνει βρε Μήτσο έναν στρατό εκπαιδευμένων λοκατζήδων μια καθηγήτρια μπαλέτου που το μοναδικό που μπορεί να αξιολογήσει, είναι την τεχνική των βηματισμών του σε μια ιδιότυπη πολιτική πασαρέλα???

Η επιστολή λοιπόν του Μαρξ στον Βαϊντεμάγιερ, δεν περιγράφει μονάχα αυτό που ισχυρίζεσαι, διαπιστώνει κυρίως κάτι εξ ίσου ουσιαστικό που σκόπιμα προσπερνάς, αλλά που ως αμείλικτη αλήθεια καθημερινά θα σε κυνηγά, τόσο εσένα όσο και ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΕ.

Και ποια είναι αυτή η αλήθεια???

Ότι αυτοί που ανακάλυψαν πριν από το Μαρξ την πάλη των τάξεων, δε την ανακάλυψαν ως ένα γραφικό φιλολόγημα, αλλά ως μια διαδικασία δυναμική που έχει πρωταγωνιστές, κανόνες, όπλα, ζητούμενα, χειρισμούς, μεθόδους, σχέδια, εφεδρείες, εναλλακτικές διαδρομές, επιχειρησιακό σχέδιο κλπ κλπ κλπ.

Και όλα αυτά.. και ξέρουν, και τα χρησιμοποιούν Μήτσο. Δεν αρκέστηκαν απλώς να τα περιγράφουν κατασκευάζοντας «επιστήμονες». Γι αυτό και τους απέδωσαν. Γιατί απλά δεν έμειναν στις περιγραφές.

Και όλα αυτά ξέρεις γιατί τα έχει Μήτσο???

Γιατί από αυτή την πάλη, ο αγώνας δεν μπορεί να βγαίνει ποτέ ισόπαλος. Έχει πάντα νικητές και πάντα έχει ηττημένους.

Όσο λοιπόν εσύ αμπελοφιλοσοφείς Μήτσο…

Αυτοί που ανακάλυψαν πρώτοι την πάλη των τάξεων δεν αμπελοφιλοσοφούν. Εφαρμόζουν πολιτικές. Αφαιρούν κατακτήσεις. έχουν σχέδιο. Ξέρουν που θέλουν να φτάσουν. Ξέρουν τι μέσα θα χρησιμοποιήσουν. Έχουν σχέδιο για την επόμενη μέρα. Και για την μεθεπόμενη. Και για τον μεθεπόμενο χρόνο. Και για πενήντα χρόνια μπροστά.

Γι αυτό και έχουν στα χέρια τους εξουσία Μήτσο…

Γιατί ξέρουν να την υφαρπάζουν. Ξέρουν και να τη διατηρούν. Ξέρουν και να τη διευρύνουν. Ξέρουν και θεσμικά να την ατσαλώνουν.

Με δυο λόγια Μήτσο…

Ξέρουν και κάνουν όλα εκείνα που αποφεύγεις να δεις και επιμένεις να μην κάνεις καταγινόμενος με απεραντολογίες για επαναστατικό DNA και λοιπές οργανοτεχνικές προδιαγραφές.

Και τα καράβια περνούν και φεύγουν Μήτσο…

Το ίδιο και οι γενιές. Το ίδιο και οι ζωές των ανθρώπων. Και δυστυχώς μαζί τους φεύγουν και τα «φαντάρια» της επανάστασης. Ανακυκλώνονται γιατί δεν εμπνεύστηκαν. Γιατί άκουγαν μεγάλες κουβέντες, αλλά μεγάλη δράση δεν είδαν ποτέ.

Γιατί κάποιοι επαγγελματίες αμπελοφιλόσοφοι, τη μεγάλη δράση την είδαν να εξαντλείται στη «μαχητικότητα» του απεργού.

Γιατί οι ηγέτες τους ήταν τόσο μικροί που έσπρωχναν τα μέλη τους στην αυτοκαταστροφή της ζωής τους ή στην πολιτική αποστρατεία. Ψιλά γράμματα θα μου πεις… Τι κοινό μπορεί να έχουν όλα αυτά με το εμπόριο της «επανάστασης».

Αλλά δεν μπήκες ποτέ στον κόπο Μήτσο ν αναρωτηθείς, γιατί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στην πολιτική αποστρατεία κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής. Αρκέστηκες απλά να τους απαξιώσεις γιατί δε μπόρεσαν ή γιατί δεν άντεξαν να κάνουν παρελάσεις.

Αλλοίμονο απ τον κυρ Βαγγέλη που θέλει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, που θέλει να δει τους δυνάστες του και τους προδότες της ελπίδας του κρεμασμένους εκεί που τους πρέπει, κι εσύ τον αποκαλείς οπορτουνιστή και ρεφορμιστή και δε σε καταλαβαίνει, γιατί ούτε για να τον απαξιώσεις δε μπήκες στον κόπο να χρησιμοποιήσεις μια λέξη απ τη δική του γλώσσα για να μπορεί να σε καταλάβει. Έχεις την απαίτηση να μάθει τη γλώσσα σου, και δε μπαίνεις στον κόπο να χρησιμοποιήσεις τη δική του.

Ξεκαθάρισε εσύ Αλέκα μου ότι πρόκειται για κρίση υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίου, και την επόμενη στιγμή ο κυρ Βαγγέλης ο υδραυλικός θα σπεύσει να επαναστατήσει και να απο-συσσωρεύσει το υπερ-συσσωρευμένο κεφάλαιο, και να αναδιανείμει στον εαυτό του.

Θαυμάσια περιγράφεις Αλέκα μου το τι γίνεται σ ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, αλλά αυτό το βιώνουν στο πετσί τους έτσι κι αλλιώς οι ίδιοι οι αναγνώστες σου ή οι ακροατές.

Να θυμίσουμε ότι ο αλυσοδεμένος μέσα στο κλουβί του δεν μπορεί καν να πλησιάσει την πόρτα της φυλακής, ακόμη και αν αυτή είναι ορθάνοικτη, αν πρώτα δε σπάσει τις αλυσίδες που τον δένουν ή είναι πλεονασμός???

Να θυμίσουμε ότι όποιος τόλμησε να εκβιάσει την ιστορία με τις λογικές του «όλα ή τίποτε» η ιστορία του έβγαλε τη γλώσσα κερνώντας τον ένα μεγαλοπρεπές «τίποτε» ή είναι και αυτό πλεονασμός???

Να θυμίσουμε ότι ένα αντίστοιχο πικρό κέρασμα επεφύλαξε η ιστορία και σε αυτές τις εκλογές ή μήπως ξύνουμε πληγές που δεν πρέπει???

Να θυμίσουμε ότι τόσο η «πρωτοπόρα τάξη» όσο και η κοινωνία γενικότερα, χωρίς πολιτική κερδοφορία στο πορτοφόλι της, αργά ή γρήγορα παροπλίζεται και παύει να προσπαθεί ή αναζητεί διαφορετικές λύσεις στον πολιτικό βιοπορισμό της ή γινόμαστε ρεφορμιστές στο τετράγωνο???

Ποια είναι λοιπόν η πολιτική κερδοφορία των αγώνων αυτής της κοινωνίας και της πρωτοπόρας τάξης Αλέκα μου???

Η ανεξέλεγκτη επιστροφή της σε συνθήκες μεσοπολέμου???

Το στραγγάλισμα της ελπίδας της???

Το κούρσεμα των κατακτήσεών της???

Όσο εσύ αρκείσαι στη νουθεσία Αλέκα μου…

Οι άλλοι… οι κακοί… δεν αμπελοφιλοσοφούν. Δουλεύουν. Η δουλειά τους παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Στην «μπατήρικη» τσέπη των αγώνων έτσι όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι, οι άλλοι… οι κακοί… έχουν να αντιπαραθέσουν γιομάτες τσέπες και υπερπλήρη θησαυροφυλάκια με θεσμούς που θωρακίζουν την εξουσία τους. Ρεφορμισμός και αυτή η διαπίστωση???

Κι εσύ Αλέκα μου…

Δεν τόλμησες να ζητήσεις ούτε την παραδειγματική τιμωρία των ανδρεικέλων τους…

Απευθύνεις εκκλήσεις για ξεσηκωμό αλλά ξεχνάς μια μικρή λεπτομέρεια…

Κάποιος πρέπει να μπει μπροστά γι αυτόν τον ξεσηκωμό.

Κάποιος πρέπει να τον οργανώσει πραγματικά, και όχι να νομίζει πως τον οργανώνει κάνοντας παρελάσεις.

Κάποιος πρέπει να διαθέτει επεξεργασμένο επιχειρησιακό σχέδιο γι αυτόν τον ξεσηκωμό και εναλλακτικές διαδρομές για να το υλοποιήσει.

Κάποιος πρέπει αυτή την κοινωνία να την εμπνεύσει σ αυτόν τον ξεσηκωμό επιθετικά και αυτό δεν μπορεί να γίνει καλώντας την να αντισταθεί στη μοίρα που διάλεξαν άλλοι για λογαριασμό της χωρίς να της υποδεικνύει τον τρόπο ή πολύ περισσότερο όταν επιχειρεί να της υποδείξει τρόπους, αυτοί να εξαντλούνται σε γραφικές παρελάσεις γύρω από το Σύνταγμα και με μεγαλόστομες κουβέντες για επαναστάσεις και μεγαλεία στα ανύπαρκτα πλέον εργοστάσια και στους περιζήτητους τόπους δουλειάς.

Η θυσία Αλέκα μου σ αυτές τις συνθήκες…

Για να έχει νόημα, θα πρέπει να έχει και όραμα που να το χειραφετεί η σκέψη της κοινωνίας και τέτοιο δεν μπορεί να είναι η «υψηλή πολιτική» από καθέδρας.

Τρείς χιλιάδες συμπολίτες μας θυσιάστηκαν…

Ουσιαστικά δολοφονήθηκαν, και κανείς δε τους έδωσε την ευκαιρία να επιλέξουν έναν θάνατο αξιοπρέπειας εξεγερμένοι. Έφυγαν ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι επειδή χρωστούσαν στην τράπεζα ή στον νταβατζή της εφορίας. Έπιασε τόπο αυτή η θυσία???

Θα πιάσει τόπο η «θυσία» που κατ εσέ πρέπει να κάνει ο «επαναστάτης» και ο «πρωτοπόρος εργάτης» που θα κάνει μια εικοσιτετράωρη απεργία, όταν ξέρει πως την επόμενη μέρα δε θα έχει δουλειά άρα ούτε καν τα απαραίτητα για το σπίτι του???

Παραμένω αδιόρθωτος ρεφορμιστής Αλέκα μου…

Αλλά ανήκω σ αυτούς που πιστεύουν ότι για την εξέγερση αυτού του λαού αξίζει τον κόπο κάθε θυσία. Για απλή επαναστατική γυμναστική όμως, δεν αξίζει τον κόπο θυσία καμιά.

Και όχι μόνο αυτό…

Αλλά θεωρώ και εγκληματική την ευθύνη εκείνου που τολμά να προτείνει ή περισσότερο να απαιτήσει τέτοιου είδους «θυσίες» από τους ρομαντικούς και τους ευαίσθητους ανθρώπους του καθημερινού αγώνα, γιατί αυτές οι «θυσίες» δεν κλυδωνίζουν το σύστημα, αλλά το ίδιο το δικαίωμα του κάθε αγωνιστή στη ζωή και στα στοιχειώδη.

Προσέφερες «εξουσία» σ αυτό το λαό Αλέκα…

Αλλά στόχο πολιτικής εξουσίας δεν έθεσες. Από αυτό το στόχο παραιτήθηκες και ο λαός τον οποίο θέλεις στην εξουσία σε αντάμειψε με την ψήφο του. Αναρωτήθηκες γιατί???

Δε την θέλει την εξουσία που του προσέφερες???

Δεν τον ενέπνευσες ότι δικαιούται να την αποκτήσει???

Δεν του κατέδειξες τον τρόπο που θα μπορούσε να την κατακτήσει???

Δεν του υπέδειξες το επόμενο βήμα που θα έπρεπε να κάνει για να φέρει αυτόν το στόχο πιο κοντά???

Όπως και να έχει πάντως…

Και η «προσφορά» σου ήταν συγκεκριμένη… Και εξ ίσου συγκεκριμένη ήταν και η πολιτική ανταμοιβή.

Δύσκολο να πει κανείς αν είναι στραβός ο γιαλός…

Αλλά και να το πει, ο γιαλός έτσι θα παραμείνει εις τους αιώνας. Στην ίδια θέση θα παραμείνουν και οι σκόπελοι σ αυτή την πολυδαίδαλη διαδρομή. Αλλοίμονο λοιπόν στους καραβοκυραίους που δεν αλλάζουν ρότα, χωρίς φυσικά να αλλάξουν και το λιμάνι του τελικού τους προορισμού.

Και με …γοντικοπαγίδες τέτοιου είδους Αλέκα, ένα είναι βέβαιο…

Όσο το παπόρι θα κοπανάει πάνω στο σκόπελο και δεν επιχειρεί να τον αποφύγει με την κατάλληλη δύναμη και την απαραίτητη μανούβρα, αυτό που στο τέλος θα τσακιστεί σίγουρα δε θα είναι ο σκόπελος.

Και επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει αυτή την αλήθεια να μη την αντιλαμβάνεται, καλό είναι να την αντιληφθούν τα μέλη του και τα στελέχη του στην πορεία για το συνέδριό του.

Σε διαφορετική περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα είναι δεδομένο…

Αυτός που θα τσακιστεί οριστικά δε θα είναι ο σκόπελος, και ένα πολιτικό κόμμα με ιστορία και αντοχή στο χρόνο, με εκπληκτικούς και αποφασισμένους αγωνιστές της καθημερινότητας στις τάξεις του, θα καταδικαστεί να καταλήξει σε μια γραφική εξωκοινοβουλευτική ομάδα που θα παραδέρνει στο σεχταρισμό, λίγο πριν ξημερώσει η μέρα που θα συμπληρώνει έναν αιώνα ζωής και πολιτικής δράσης.

Αν δεν είστε οι πρωτοπόροι…

Αν δεν είστε εκείνοι από τους οποίους η κοινωνία μπορεί και δικαιούται να περιμένει έμπνευση για τον πολιτικό της ξεσηκωμό…

αν οφείλει αυτή την έμπνευση η κοινωνία να την περιμένει απ οποιονδήποτε άλλον εκτός από σας…

Τότε αυτή η κριτική δε σας αφορά… Η σκληρή της γλώσσα δε θα πρέπει να σας αγγίξει… Και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να την προσπεράσετε επιδεικτικά συνεχίζοντας την πεπατημένη και…

Ες αύριον τα σπουδαία… ή αλλιώς… Κοντός ψαλμός… «Αλληλούια»!!!

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ