Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ - ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ...

Δοκιμάστε να τοποθετήσετε ένα αυγό σε θέση όρθια, πάνω σε μια επίπεδη επιφάνεια, χωρίς κανένα άλλο σημείο στήριξης. Τι θα συμβεί; Θα κυλήσει. Έρμαιο, μέχρι το πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει -  οπότε είτε θα συγκρατηθεί, είτε θα συντριβεί... 

της Η. ΤΕΝΤΕ

Λίγο θα προβληματιστεί κανείς για την όποια εξέλιξη ενός πτωχού πλην τίμιου αυγού. Στις μέρες μας, υπερτερούν σοβαρότερες στεναχώριες.

Σύμφωνοι. Τι γίνεται όμως με την «πτωχή πλην τίμια» γενιά προς την οποία ανέκαθεν χτίζονταν οι προσδοκίες όλων; Οι άνθρωποι που μαθητεύουν σε μικρά ή μεγάλα θρανία, εκείνοι που κάνουν απόσβεση κόπων και σπουδών στην αναζήτηση ή στην αγορά εργασίας, εκείνοι που... 

Βρίσκονται στο κενό της Μεγάλης Ανασφάλειας του Σήμερα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε μορφωτικού επιπέδου – όχι απαραίτητα νέοι, όχι απαραίτητα απελπισμένοι απόμαχοι. Αυτοί που καταφέρνουν να ανήκουν ακόμα στο «άλας της γης»: ένα κύμα ανθρώπων που κρατάει ζωντανή τη σπίθα του Πολεμιστή. Όχι του Βολεμένου. Ή του Μοιρολάτρη. Ή του παντελώς Ανέμελου. Όχι.

Αυτή η γενιά, η «πτωχή πλην τίμια», θυμίζει το Αυγό της κουβέντας μας. Έτσι, όπως είναι το Σήμερα, το Τώρα, η γενιά αυτή δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Τη βλέπουμε να κυλάει προς κάθε κατεύθυνση, να αναζητά ένα οποιοδήποτε σημείο στήριξης: να μεταναστεύει, να ανακουφίζεται σε ιδεολογικά και πρακτικά καταφύγια σαθρής λογικής, να θυμώνει χωρίς ουσιαστική δίοδο εκτόνωσης. Να υπάρχει. Χωρίς να ζει.

Κάποια στιγμή, αυτή η γενιά, η «πτωχή πλην τίμια» θα σπάσει. Θα συνθλιβεί. Οι πρακτικές συνθήκες και ανάγκες της ζωής θα την ισοπεδώσουν: θα αναγκαστεί να εκπέσει σε επιλογές που κάποτε στηλίτευε, να συμβιβαστεί σε προδιαγραφές που θα ανατρέπουν όλα όσα την προσδιόριζαν κάποτε. Λογικό. Κανένας τοίχος δεν έδειξε έλεος σε κανένα Αυγό που χτύπησε πάνω του. Η κρούση από το εξωτερικό περιβάλλον είναι πάντα αμείλικτη.

Ξεχάσαμε όμως  να βάλουμε στη κουβέντα τον παράγοντα «κοτοπουλάκι»: αυτό το γεμάτο ζωή και περιέργεια ον, που γεννιέται σπάζοντας το κέλυφος. (Πάει το Αυγό...) Κανείς όμως δεν βλέπει τη ζημιά τώρα. Η ματιά πέφτει στη ζωντανή απόδειξη ζωής που περπατάει, που κινείται, που ψάχνει το χώρο πατώντας πάνω στα απομεινάρια του πάλαι πότε κέλυφους. Η κρούση από το εσωτερικό περιβάλλον προκάλεσε Ζωή, όχι μόνο θρύψαλα.

Κάτι λοιπόν, όχι μόνο στήριξε, αλλά και κράτησε ζεστό το Αυγό. Κάτι βοήθησε τη νέα ζωή μέσα του να περιμένει, μέχρι να έρθει η στιγμή να βγει στο φως. Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή, η γενιά που περιμένει τον δικό της καιρό για να ζήσει θα κληθεί αναπόδραστα να σπάσει το ετοιμόρροπο κέλυφος.

Τι την στηρίζει μέχρι τότε; Το πείσμα: εκείνη η αρχέγονη δυναμική που κάνει κάποιους να λένε «δε θα του περάσει, θα παλέψω με ο,τι έχω».

Τι την κρατάει ζεστή; Η άνωση. (Κάποιοι το λένε ελπίδα, κάποιοι αισιοδοξία – φρούδα λόγια ακούγονται αυτά, καλύτερα η λέξη «άνωση»). Η απλή δύναμη της φύσης που τη βιώνει κάποιος μόνο όταν κολυμπάει: δε βυθίζεται -  η άνωση τον κρατάει στην επιφάνεια και στο φως. Αρκεί να μη μένει στάσιμος μέσα στο νερό, αλλά να κινείται. Συνέχεια. Κάθε στιγμή. Κάθε λεπτό.

Το όριο ανάμεσα στην ύπαρξη και στην απώλεια «στήριξης», η λεπτή γραμμή ανάμεσα στη «ζεστασιά» και στο ψύχος είναι διαφορετική για κάθε έναν που νιώθει ότι ανήκει σε αυτή τη γενιά των ανθρώπων. Αυτό που όμως παραμένει κοινό και ίδιο και απαράλλαχτο στο «βίο και την πολιτεία τους» είναι ένα: αποδεικνύουν με κάθε τρόπο πως όταν κάτι «σπάει» με αφετηρία εσωτερική και όχι εξωτερική, η Ζωή παίρνει μπρος.

Επαναστάτες με Αιτία. Και χωρίς αναγκαστικά Αφορμή…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ