ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΜΕΙΛΙΚΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΟΚΟΚΚΙΝΕΣ ΖΑΡΤΙΕΡΕΣ

Τα δύο από τα τρία κόμματα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση θυμίζουν πια τις τελευταίες ώρες του μεταπολιτευτικού Κέντρου... 

του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Οταν ο καλπασμός του ΠαΣοΚ προς την εξουσία σάρωνε με ορμή και τα τελευταία υπολείμματά του και η πάλαι ποτέ κραταιά παράταξη είχε απολέσει, οριστικά πια, το λόγο ύπαρξής της. Την ίδια τύχη ίσως να έχει σήμερα το ΠαΣοΚ, αλλά τώρα απ’ την ανάποδη, όπως, ενδεχομένως, μαζί του και η ΔΗΜΑΡ.  

Η υπαρξιακή κρίση που ξεκινά για τους δύο κυβερνητικούς εταίρους μετά το τελευταίο διήμερο δεν θα είναι διόλου παράδοξο αν  αποτελέσει και την ταφόπλακά τους…

Ο λόγος γι αυτό είναι προφανής:  εγκλωβίστηκαν πλήρως. Δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε μπρος, ούτε πίσω. Και το χειρότερο... 

Φωνάζουν ότι διαφωνούν, όμως στην πράξη, τελικά, συμφωνούν. Η ανακολουθία και η σύγχυση ταυτότητας είναι τόσο μεγάλες, που τα δύο κόμματα δείχνουν να έχουν πάρει  πια την άγουσα προς το πολιτικό μουσείο. Εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς ότι αφού δεν μπόρεσαν τώρα, ουδέποτε θα μπορέσουν να διαφοροποιηθούν στο οτιδήποτε σημαντικό. Δύσκολα όμως αντιλαμβάνεται γιατί φώναζαν…

Ετσι, η αναδιάταξη του πολιτικού  / κομματικού σκηνικού που λαμβάνει χώρα το τελευταίο έτος όχι απλώς συνεχίζεται, αλλά επιταχύνεται και στερεοποιείται μετά τα γεγονότα της ΕΡΤ. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι «νικητής» αυτού του γύρου βγήκε ο πρωθυπουργός που πήρε ένα μεγάλο ρίσκο. Τώρα όμως, επιστροφή στην πραγματικότητα. Και εκεί, υπάρχει πολύ έντονη αμφιβολία για το τι θα συμβεί πέρα από το πεδίο της ισορροπίας δυνάμεων στο εσωτερικό της κυβέρνησης, ή από την ισορροπία στο σύνολο του πολιτικού συστήματος: τι θα συμβεί με την πορεία της χώρας.

Η κίνηση με την ΕΡΤ εξαφάνισε έστω και για λίγο από την ατζέντα την αποτυχία της κυβέρνησης στην υπόθεση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ, όπως και κάθε άλλη συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων. Όμως η πραγματική κατάσταση της χώρας κάθε άλλο παρά επηρεάστηκε από αυτή.

Αν δει κανείς ψυχρά τον τρόπο με τον οποίο αποφασίστηκε να λυθεί το ζήτημα των 2.000 απολύσεων αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και η υπόθεση της αναδιάρθρωσης του κράτους έχει αρνητικό πρόσημο. Και αυτό γιατί η συνταγή που ακολουθήθηκε δεν μπορεί να πάει μακριά: όχι επειδή θα έχει ή δεν θα έχει αντιδράσεις, αλλά επειδή δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος της απαραίτητης μείωσης και, κυρίως, βελτίωσης του κράτους: το ζήτημα δεν είναι να κόβει κανείς ολόκληρα «κλαδιά» της δημόσιας λειτουργίας, αλλά  να μπορέσει να παρέμβει ώστε να την κάνει αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη. Εκτός κι αν υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι σε δύο μήνες η Ελλάδα θα αποκτήσει ξαφνικά ένα… BBC (της καλής εποχής του), ή αν φαντάζεται ότι το ίδιο πρότυπο έχει δυνατότητες εφαρμογής στο «μεγάλο πεδίο» των τομέων όπως λ.χ. της υγείας, ή της κεντρικής διοίκησης κάτι που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον. Και κάτι εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντικό: η λογική της άσκησης της εξουσίας μέσω των διαταγμάτων, έχει φτάσει στα όριά της. Θα κάνει μεγάλο και επικίνδυνο λάθος η κυβέρνηση αν θεωρήσει ότι βρήκε τη συνταγή…

Όμως, αυτά δεν είναι παρά ορισμένα από τα τεράστια προβλήματα: την ίδια ώρα, η κυβέρνηση βρίσκεται πάντα μπροστά στο διαρκώς διευρυνόμενο χρηματοδοτικό κενό, στη γερμανική ακαμψία για το «κούρεμα» και τη μείωση των επιτοκίων, στο άλυτο ζήτημα των δημοσίων εσόδων, όπως και σε εκείνα της ανεργίας και της φτώχειας. Και αυτά είναι που αποτελούν το πραγματικό ναρκοπέδιο, τη διακεκαυμένη ζώνη, τη ζώνη του πυρός.

Εκεί, οι αντίπαλοι δεν είναι αντιμετωπίσιμοι με κινήσεις όπως αυτή της ΕΡΤ. Είναι, από τη μία μεριά οι Γερμανοί και, από την άλλη, η κοινωνική πραγματικότητα και μάλιστα για μια κυβέρνηση, που πορεύεται πλέον γεμάτη από δηλητηριώδη αγκάθια… 

ΤΟ ΒΗΜΑ