Η ιστορία με την VW έχει και μία ηθικο-νομική διάσταση πέραν όλων των άλλων, η οποία είναι πραγματικά σκανδαλώδης και όλοι προσπαθούν να την περάσουν στα μαλακά η να την αποσιωπήσουν, τη στιγμή που η απειλή για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία «υπόσχεται» να πλήξει κατά προτεραιότητα όσους δεν φρόντισαν εγκαίρως να βάλουν σε τάξη τα του οίκου τους.
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου*
Όλοι ανεξαιρέτως (κρατικοί εκπρόσωποι και ειδήσεις) και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, μιλάνε για απόκρυψη στοιχείων, για παραπλάνηση των αρχών, για σκάνδαλο, για...
Dieselgate, κλπ., αλλά κανένας δεν χρησιμοποιεί την σωστή νομική έκφραση, ΑΠΑΤΗ ΚΑΤ’ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ (κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε κατά κόρον η Ελλάδα από τους Γερμανούς και την Γερμανική Κυβέρνηση) ή ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΑΠΑΤΗ, κατά το Αμερικάνικο δίκαιο.
Αυτή είναι μία εξόφθαλμη προσπάθεια συγκάλυψης ποινικών ευθυνών φυσικών προσώπων, ώστε να μείνει το όλο θέμα στο Αστικό κομμάτι και να αποφευχθεί το Ποινικό. Αυτή η λογική είναι που αποδεικνύει, ότι όσο ποιο ισχυρός είσαι, τόσο είσαι και υπεράνω του νόμου, με τις πράξεις σου να μένουν τελικά ατιμώρητες.
Αν κοιτάξουμε παλαιότερα γεγονότα, θα διαπιστώσουμε ότι κυρίως η Γερμανία (ο μέγας Ηθικοδιδάσκαλος της Ευρώπης), διαχρονικά εφαρμόζει αυτή την πρακτική της ατιμωρησίας για τα στελέχη των εταιριών της. Φυσικά δεν κάνει οικονομία στην κριτική της προς τρίτους όταν δεν εμπλέκεται η ίδια, ενώ διατηρεί αιδήμονα σιωπή (ένοχη θα μπορούσε κάποιος να πει) και απόλυτη συσκότιση, όταν το θέμα την αφορά.
Από τη στιγμή που υπάρχει επίσημη ομολογία της VW για το παράνομο λογισμικό, για ποιον λόγο η Γερμανική Ομοσπονδιακή Εισαγγελία δεν έθεσε υπό προανακριτική κράτηση τους πρώτους υπόπτους, τους οποίους η ίδια η VW υπέδειξε, ζητώντας τις παραιτήσεις τους; Γιατί δεν άνοιξε αμέσως το κομμάτι της ποινικής έρευνας για κακουργηματικές πράξεις ως όφειλε; Διότι αυτή η ιστορία θα στοιχίσει πολύ ακριβά στον γερμανικό λαό…
Πρώτο παράδειγμα η μετοχή της VW, την οποία έχουν στα χαρτοφυλάκια τους ως αποθεματικό τα Συνταξιοδοτικά Ταμεία, οι Τράπεζες, οι Ασφαλιστικές Εταιρείες κ.λπ. της Γερμανίας, τα οποία απώλεσαν τις δύο πρώτες μέρες το 35% της αξίας τους. Σκεφτείτε παράλληλα τις συνέπειες στους υποκατασκευαστές της VW, τις χιλιάδες επιχειρήσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που θίγονται από αυτή την υπόθεση.
Ποιος νομίζετε ότι θα πληρώσει τη ζημιά; Οι Γερμανοί φορολογούμενοι βεβαίως και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου γιατί τα χειρότερα έπονται. Το θέμα είναι τόσο σοβαρό και μεγάλο που θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική κάστα και τα κόμματα στη Γερμανία.
Μόνο μυστικό δεν αποτελούν οι στενές σχέσεις πολιτικών με τα ανώτερα στελέχη της VW και αυτό θα πλήξει όλους τους πολιτικούς, τα κόμματα, την κυβέρνηση, ενώ δεν αποκλείεται το να μην επιβιώσει του σκανδάλου ούτε η ίδια η καγκελάριος, Άγκελα Μέρκελ.
Το πολιτικό «ελάττωμα» της αργής αντίδρασής της κ. Μέρκελ (παραδοσιακά συγχέεται από την καγκελάριο η «ψύχραιμη» και όχι «εν θερμώ» αντίδραση, με αυτό που αποκαλείται «πολιτικά αντανακλαστικά…), αυτή τη φορά θα είναι καταλυτικό για την ίδια, αφού θα είχε κάποιες ελπίδες επιβίωσης εάν η Εισαγγελία είχε κινηθεί προς όλες τις κατευθύνσεις από την πρώτη στιγμή, αλλά αυτό δεν έγινε.
Οι Γερμανοί, όταν θίγονται τα «ευρουδάκια» τους, είναι λογικό να ζητήσουν εξιλαστήρια θύματα, να ζητήσουν «πολιτικό αίμα» και δε νομίζω ότι θα αφήσουν την κ. Μέρκελ στο απυρόβλητο. Βεβαίως, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τη Γερμανία αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς όλοι θα υποστούμε τις συνέπειες, αφού γιατί η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί πλέον με τη μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων.
Σε λίγο καιρό θα αναπολούμε την όχι καλή οικονομική κατάσταση της τελευταίας δεκαετίας με νοσταλγία, διότι πολύ φοβάμαι ότι η Ευρώπη θα μπει σε μία δύσκολη οικονομική περίοδο για πολύ καιρό. Αυτά δεν είναι καθόλου καλά νέα για την Ελλάδα που επίσης δεν δείχνει τα απαραίτητα αντανακλαστικά, ανακυκλώνοντας συνεχώς την «καραμέλα» του χρέους, ενώ το πραγματικό πρόβλημα για τη χώρα είναι άλλο…
Το «κατενάτσιο» του πολιτικού κόσμου, ώστε να διασωθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα που στέγαζε την «εκλογική πελατεία»: Ένα πληθωρικό, αναποτελεσματικό κράτος, πραγματική τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, κατάσταση η οποία σήμερα απλά θα μας εξασφαλίσει μεγαλύτερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο κραδασμούς, σε μια κρίση που δύσκολα θα αναχαιτιστεί.
*Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος διετέλεσε επί σειρά ετών ανώτατο στέλεχος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, με πολυετή θητεία στην Ευρώπη και την Ασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου