Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τον ιστορικό του μέλλοντος για να επιβεβαιωθεί ότι τα ΟΧΙ του Αντώνη Σαμαρά και του νεόκοπου ιπποκόμου του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι πιο επικίνδυνα από τα ΝΑΙ που έχει πει...
του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ
Ο Ανένδοτος που έχει ξεκινήσει από τους αναβαπτισμένους υπουργούς τους στην κολυμπήθρα της τροϊκανής αντίστασης, αποκαλύπτει για όποιον θέλει να το σκεφτεί, πως από την πρώτη στιγμή της «τρικυμίας», στο μυαλό του ήταν η επιβίωση του συστήματος που τον ανέδειξε σε πολιτική προσωπικότητα και όχι η χώρα όπως με στόμφο και σπατάλη κινήσεων χεριών και σώματος, επιχειρεί να μας πείσει. Πολύ περισσότερο, όχι οι άνθρωποι τούτης της χώρας για τους οποίους δείχνει εμπράκτως ότι δεν δίνει δεκάρα.
Το πιο επικίνδυνο ΟΧΙ το είπε...
Στις αρχές του 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε παγιδευτεί, με δόλο ή από αφέλεια θα το δείξει η ιστορία, σε μονοκομματικές αποφάσεις που οδήγησαν στο να πηδήξουμε στον γκρεμό.
Αυτό για το οποίο σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς εγκαλεί την αντιπολίτευση
ήταν ακριβώς αυτό που έκανε ο ίδιος το 2010 μέσω των Ζαππείων και του
ΟΧΙ σε μία εθνική και πολυκομματική προσπάθεια. Μίας προσπάθειας που δεν
εξαιρούσε και την αριστερά. (Δύσκολο θα μου πείτε για ένα πνευματικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ.)
Πόνταρε και «ορθώς» στην πολιτική και επικοινωνιακή πρακτική του μέγα (και πολύχρονου) ευεργέτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. «Ποιος θα θυμάται τι έλεγα όταν τα σημερινά μου ΟΧΙ γίνουν μεγαλοπρεπή ΝΑΙ για τα ίδια πράγματα; Την Λάθος συνταγή, το λάθος μείγμα, το λάθος φάρμακο, τον λάθος μάγο, και ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός λαθών;
Τα ΟΧΙ του στόχευαν κυρίως στην εξόντωση του πολιτικού του αντιπάλου και πολύ λιγότερο στην διαχείριση της εθνικής κρίσης. Αν πραγματικά ήθελε η χώρα να βγει από το αδιέξοδο, θα το προσπαθούσε με κάτι πιο αποτελεσματικό από τις φιέστες του Ζαππείου. Ήταν η εποχή που εμφανιζόταν στην Ευρώπη πιο σκληρός και από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ξέροντας όμως ότι αυτό θα ήταν κυρίως για τα μάτια του κόσμου.
Ακόμη και στην περίπτωση της Κυβέρνησης Παπαδήμου, προθάλαμο της μετέπειτα ακόμη πιο σκληρής εφαρμογής της λάθος συνταγής, με τα ΟΧΙ του και την κρυφή σκέψη στο μυαλό του για αυτοδύναμη κατάκτηση της εξουσίας, προλείανε το έδαφος για τα πιο σκληρά ΝΑΙ που ήρθανε μετά τον Ιούνιο του 2012.
Επιζητώντας αλαζονικά την αυτοδυναμία στις εκλογές του 2012, κατέληξε στην αναπαραγωγή ενός μονοκομματικού, αυταρχικού και κυρίως αναποτελεσματικού μοντέλου διακυβέρνησης. Ακριβώς ίδιο με αυτό του Γιώργου Παπανδρέου το 2010. Η κατ επίφαση τρικομματική κυβέρνηση που συγκρότησε δεν άργησε να αποδειχτεί πόσο αυστηρά μονοκομματική ήταν στην πραγματικότητα. Με την ένοχη ανοχή Βενιζέλου και την αργοπορία στην αντίδραση του Φώτη Κουβέλη.
Θα αναρωτηθείτε, έχουμε την πολυτέλεια με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να καταδυθούμε στο πρόσφατο παρελθόν; Όχι, αλλά οφείλουμε να καταλάβουμε τι κρύβει η νέα επικοινωνιακή καταιγίδα της…. «Κυβέρνησης – της Ελλάδας που αντιστέκεται ,της Ελλάδας που επιμένει αλλά δεν καταλαβαίνει που πατά και που πηγαίνει….».
Ο Ανένδοτος των υπουργών κατ εντολή του πρωθυπουργού για τα ΟΧΙ στην τρόικα, είναι ή κρύβει την πλήρη αποδοχή των μυριάδων ΝΑΙ που προηγήθηκαν.
Μοιάζει με το βουλοκέρι στο πρωτόκολλο της καταστροφής ή το «τσιμεντάρισμα» των αντιδραστήρων ενός πυρηνικού ατυχήματος. Έτσι ώστε κανείς να μην αμφισβητεί τα όσα προηγήθηκαν.
Και να συνεχίζουμε ατενίζοντας την προσπάθεια για το πως η ΝΔ του Α. Σαμαρά, του Χρύσανθου και του Φαήλου θα καταφέρουν να ανακαταλάβουν την εξουσία ως πλήρες και αποκλειστικό φέουδο. Χωρίς την ενοχλητική, που και που, παρουσία άλλων πολιτικών δυνάμεων σε ρόλο κυβερνητικού εταίρου.
Πόνταρε και «ορθώς» στην πολιτική και επικοινωνιακή πρακτική του μέγα (και πολύχρονου) ευεργέτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. «Ποιος θα θυμάται τι έλεγα όταν τα σημερινά μου ΟΧΙ γίνουν μεγαλοπρεπή ΝΑΙ για τα ίδια πράγματα; Την Λάθος συνταγή, το λάθος μείγμα, το λάθος φάρμακο, τον λάθος μάγο, και ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός λαθών;
Τα ΟΧΙ του στόχευαν κυρίως στην εξόντωση του πολιτικού του αντιπάλου και πολύ λιγότερο στην διαχείριση της εθνικής κρίσης. Αν πραγματικά ήθελε η χώρα να βγει από το αδιέξοδο, θα το προσπαθούσε με κάτι πιο αποτελεσματικό από τις φιέστες του Ζαππείου. Ήταν η εποχή που εμφανιζόταν στην Ευρώπη πιο σκληρός και από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ξέροντας όμως ότι αυτό θα ήταν κυρίως για τα μάτια του κόσμου.
Ακόμη και στην περίπτωση της Κυβέρνησης Παπαδήμου, προθάλαμο της μετέπειτα ακόμη πιο σκληρής εφαρμογής της λάθος συνταγής, με τα ΟΧΙ του και την κρυφή σκέψη στο μυαλό του για αυτοδύναμη κατάκτηση της εξουσίας, προλείανε το έδαφος για τα πιο σκληρά ΝΑΙ που ήρθανε μετά τον Ιούνιο του 2012.
Επιζητώντας αλαζονικά την αυτοδυναμία στις εκλογές του 2012, κατέληξε στην αναπαραγωγή ενός μονοκομματικού, αυταρχικού και κυρίως αναποτελεσματικού μοντέλου διακυβέρνησης. Ακριβώς ίδιο με αυτό του Γιώργου Παπανδρέου το 2010. Η κατ επίφαση τρικομματική κυβέρνηση που συγκρότησε δεν άργησε να αποδειχτεί πόσο αυστηρά μονοκομματική ήταν στην πραγματικότητα. Με την ένοχη ανοχή Βενιζέλου και την αργοπορία στην αντίδραση του Φώτη Κουβέλη.
Θα αναρωτηθείτε, έχουμε την πολυτέλεια με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να καταδυθούμε στο πρόσφατο παρελθόν; Όχι, αλλά οφείλουμε να καταλάβουμε τι κρύβει η νέα επικοινωνιακή καταιγίδα της…. «Κυβέρνησης – της Ελλάδας που αντιστέκεται ,της Ελλάδας που επιμένει αλλά δεν καταλαβαίνει που πατά και που πηγαίνει….».
Ο Ανένδοτος των υπουργών κατ εντολή του πρωθυπουργού για τα ΟΧΙ στην τρόικα, είναι ή κρύβει την πλήρη αποδοχή των μυριάδων ΝΑΙ που προηγήθηκαν.
Μοιάζει με το βουλοκέρι στο πρωτόκολλο της καταστροφής ή το «τσιμεντάρισμα» των αντιδραστήρων ενός πυρηνικού ατυχήματος. Έτσι ώστε κανείς να μην αμφισβητεί τα όσα προηγήθηκαν.
Και να συνεχίζουμε ατενίζοντας την προσπάθεια για το πως η ΝΔ του Α. Σαμαρά, του Χρύσανθου και του Φαήλου θα καταφέρουν να ανακαταλάβουν την εξουσία ως πλήρες και αποκλειστικό φέουδο. Χωρίς την ενοχλητική, που και που, παρουσία άλλων πολιτικών δυνάμεων σε ρόλο κυβερνητικού εταίρου.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία αν το ΟΧΙ ενός πρωθυπουργού αφορά την χώρα
και τους ανθρώπους της ή το δικό του μέλλον που οριοθετεί αυθαίρετα ως
«πατρίδα». Μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει δείγματα ότι οι άνθρωποι
σημαίνουν για τον ίδιο κάτι περισσότερο από ποσοστά, αριθμούς και σχέδια
για την επόμενη ημέρα της εξουσίας.
ΥΓ: Και μακάρι να μην χρειαστεί η Ιστορία να
αποδείξει ότι αναλογούν πολύ λιγότερες ευθύνες στην Τρόικα από αυτές που
της αποδίδουμε. Γιατί πολλά από τα ευφάνταστα μέτρα που εφαρμόστηκαν με
πάθος γενίτσαρου ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά εγχώριας ανικανότητας και
επιπόλαιων ερασιτεχνισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου